La tempesta in un bichier d’acqua di Del Ponte

Forse tutti ricorderanno il libro  ‘La caccia’. Sottotitolo: ‘Io e i criminali di guerra’ di Carla del Ponte nel quale, l’autrice ripercorre gli otto anni di caccia a persone che si sono macchiate di delitti orrendi, con accuse che sono arrivate fino a quella estrema di genocidio. Dove, seppur a denti stretti riconosce una sconfitta: “Non sono riuscita a ottenere dalla comunità internazionale l’arresto di Ratko Mladic e Radovan Karadzic, il capo militare e quello politico dei serbi di Bosnia”.
Questo suo libro, messo in giro per tutto il mondo come parte del proprio curriculum prima di intraprendere la strada della diplomazia, in fin dei conti dimostra che,il procuratore del Tribunale internazionale per i crimini nella ex Jugoslavia appende la toga al chiodo non nel modo che ogni onesto cittadino di questo mondo avrebbe voluto, ma con un fallimento e con soltanto chiacchiere al vento che tuttora girano nei Balcani.

Nel dichiarare il proprio fallimento, quando dice:”Non sono riuscita a ottenere dalla comunità internazionale l’arresto di Ratko Mladic e Radovan Karadzic, il capo militare e quello politico dei serbi di Bosnia”, Carla del Ponte “dimentica” il suo fallimento più grande; Lei per tanti anni aveva nelle celle del proprio tribunale il criminale numero uno di tutti i mali della ex-Jugoslavia, Sllobodan Miloshevic, accusato di crimini contro l’umanità per le operazioni di pulizia etnica dell’esercito jugoslavo contro i musulmani in Croazia, Bosnia-Erzegovina e Kosovo, e che solo la sua morte naturale(!!) ha liberato dal grave imbarazzo il Tribunale, che il 14 marzo 2006 ha ufficialmente estinto l’azione penale e chiuso senza una sentenza il più importante processo per il quale era stato istituito.

Nel suo libro, Del Ponte, il capitolo 11°,«Kosovo: dal 1999 al 2007»,  è interamente dedicato ai crimini di guerra che l’Uck albanese avrebbe commesso nella regione contro serbi e albanesi. Come è stato scritto in alcuni giornali (che come fonte delle loro notizie avevano le parole di Del Ponte) i crimini furono particolarmente efferati e le vittime, prima di essere uccise, sarebbero state usate per l’espianto e il commercio internazionale dei loro organi. Carla Del Ponte prese la vicenda molto sul serio e lavorò all’istruzione di un grande processo che avrebbe coinvolto, tra l’ altro, alcuni degli attuali leader del Kosovo indipendente.
Dunque, se per i altri capitoli del libro ormai non si sente più parlare, se non solo perché l’arresto dei criminali di guerra è stato offerto come merce di scambio dalla UE per favorire l’integrazione della Serbia in Europa, il famigerato undicesimo capitolo continua di essere sbandierato da certi gruppi serbi come la prova delle loro ingiustizie fate durante la guerra.
Sono cosi ammagliati dalle parole di Del Ponte, che a forza di scrivere tutti i giorni intorno a questo argomento, ormai non solo la prendono come un fatto realmente accaduto, ma non si risparmiano neanche nel cercare le prove per convincere, se non gli altri, almeno se stessi e Carla del Ponte che tutto quello che lei diceva corrispondeva alla verità.
Pur di raggiungere il loro sogno (e quello di Del Ponte), i serbi non badano alle spese… solo pochi giorni fa, le forze di sicurezza di Kosovo hanno arrestato tre agenti serbi che, approfittando della povertà estrema dei kosovari dopo un lungo periodo di guerra, le offrono cifre enormi per dichiarare il falso in tribunale per quanto riguarda la loro pretesa sull’espianto e il commercio internazionale dei organi fato dagli albanesi.
Ed eco la registrazione con una candid camera di una di quelle “trattative” degli agenti serbi prima del loro arresto che la potrete guardare in questo articolo (in inglese) di New Kosova report:

flash” allowfullscreen=”true” allowScriptAccess=”always” width=”425″ height=”344″></embed></object>[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/KGYqdvyRXy0" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

Scritto per Albania News 30 agosto 2009

Dita e parë e parlamentit të ri

Fjala e kryetarit të ri të Parlamentit:

Zonja deputete, zotërinj deputetë, ju drejtohem pa lexuar një tekst të shkruajtur për të theksuar me një gjest të vogël dëshirën e hapjes, konfrontimit dhe dialogut që do të dëshiroja që të mbizotëronte në këtë parlament.

Falënderoj me të njëjtën mënyrë si ata që më kanë votuar e ata që ma kanë mohuar votën e tyre. Do të doja kështu që të konsideroja me dinjitet të njëjtë politik çdonjërin dhe çdonjërën në këtë sallë, të qeverisë ashtu si të opozitës, të maxhorancës dhe minorancës. Do të doja që çdonjëri prej jush e i cilësdo ane politike të jetë plotësisht i bindur për respektimin nga ana ime të këtij principi.
…..
I uroj deputeteve dhe deputetëve punë të mbarë. Sepse ka nevojë vëndi, sepse kanë nevojë institucionet tona demokratike.

Besoj se detyra e parë që na takon të gjithë neve është vlerësimi i fortë i rolit të Parlamentit të Republikës.
Jetojmë përditë rrezikun e shkëputjes së vëndit nga institucionet, rrezikun e përditshëm të ndarjes së grave dhe burrave nga politika, rrezikun që një pjesë epopullsisë, ajo më e dobëta, të tërhiqet jashtë politikës.
Politika e tëra përjeton krizën e saj, megjithse në vëndin tonë është e madhe dëshira për politikën, siç u pa edhe nga pjesëmarrja në zgjedhje.

Stop Injorancës

“Stop Injorancës” është një grup në facebook, që shpesh dhe me shqetësim të vërtetë qytetar prek dhe ngre probleme që në shtypin shqiptar vështirë se do të shikonin ndonjëherë dritën e diellit.

Jo se problemet e prekura prej tij janë tabu, dhe si të tilla nuk do të guxohej të kapeshin në dorë prej analistëve tanë trima, por janë aspekte të thjeshta që nuk do të përfilleshin prej tyre sepse të “parëndësishëm”.

Ndoshta vërtet janë të parëndësishëm për politikën shqiptare, por për këdo, që ka një minimum të shqetësimit qytetar, ca  “qyfyre” (të regjimit qyfyr) vërtet të bëjnë të ndihesh jo mirë.

Për më tepër, shikoni një nga shkrimet e fundit të tij:

“Origjina Shqiptare e Qytetërimit në Sardenjë”

Më poshtë mund të ndiqni intervistën që Brunilda Ternova ka bërë për Albanianews, studiuesit Profesor Alberto G. Areddu.

Profesor Alberto G. Areddu prej vitesh interesohet në disiplinën e “gjuhësisë Sarde” mbi të cilën ka publikuar:  “Studime Etimologjike Logurdeze”, “Shënime dhe Shtesa mbi DES” (1996), “Launeddas dhe studime të tjera greko-italike” (2004). Ka publikuar recensionet e tij në Romance Philology të Berkeley, dhe është recensuar nga  H.J. Wolf në “Zeitschrift für Romanische Philologie” (2002).
Në studimin e tij të fundit “Origjina Shqiptare e Qytetërimit në Sardenjë” 2007, autori me kërkimet e tij arrin deri tek burimet origjinale te gjuhës Sarde, duke dëshmuar dhe duke nxjerr në pah prespektivën paleoilirike si më bindëse bazuar në elementët e shumtë të toponomastikës dhe të lesemave të pashpjeguara deri më sot.

Brunilda Ternova – Para së gjithash  Profesor Areddu ju falenderoj për mundësnë që na ofruat  për t’ju  bërë këtë intervistë, duke i  mundësuar  lexuesit shqiptar (në Shqipëri dhe në diasporë) që të njoh Juve dhe veprën tuaj shkencore.

Alberto G. Areddu – Faleminderit Juve që më mundësuat të flas mbi punën time.

Brunilda Ternova – Meqënëse vepra është e vështirë të konceptohet e shkëputur nga krijuesi i saj, më lejoni t’ju pyes diçka mbi personin tuaj. Kush është  Profesor Alberto Areddu, ku ka lindur dhe ku është rritur?

Muzika në reklamë

Nuk e di se sa e njohur është për ju Gatorade, një pije freskuese e pasuruar me integratorë mineralë, por jam i bindur që shumë prej jush mund të keni dëgjuar për Fabio Kanavaron (testimonial në reklamën e fundit të Gatorade-s)… dhe aq më tepër, që në këtë reklamë do të ju duket si mjaft e dëgjuar dhe melodia që e shoqëron atë….mua më bën të lëviz nga vëndi 🙂

Fjala e Obamës

I krijuar sipas të thënave në vitin 975 Universiteti egjyptian i Al Azhar-it konkuron me atë të Bolonjës titullin e universitetit më antik. Për këtë presidenti amerikan Barak Obama, në fjalimin e tij historik përpara përfaqësuesve të komunitetit islamik, ka folur për «qytetin pa moshë të Kairos».
Të pranishmit, ashtu si miliona myslymanë që e dëgjuan, nga kafenetë e Nobel Mahfouz-it, prej periferive të Parisit e Detroitit, nga Indonezia ku presidenti është rritur, në shpellat e alkaedës, e kanë kuptuar se Amerika po ndërron.
Jo për fjalët e mira ndaj Kuranit, as për fëmijërinë e Obamës nën minaretë e xhamive dhe as për citimin me dashuri të babës myslyman apo të thënies komplet të emrit të tij, Barack Hussein Obama.
Sinjali më i pastërt vjen nga 6000 fjalët e fjalimit: asnjëherë nuk u përmënd fjala  «terrorism»,mallkimi që që prej 11 shtatorit 2001 prishi Amerikën me Islamin.
Obama ka kujtuar që vëndi i tij ka bërë edhe gabime, si rrëzimi në Iran i qeverisë së ligjshme të Mossadeq në ’53-in, por ftoi të gjithë që të shikojnë përpara, pa mitet e komploteve -aq të përfolura në chatet arabe sipas të cilave «Cia  ka minuar kullat» si dhe në sitet ekstremiste rreth oleodotit fantazëm në Kabul «të ëndërruar nga shumkombëshet» – dhe pa urrejtje.

Amandoti

Të të dua më mundon, më boshon nga brënda
Diçka që i ngjan të qeshurës kur qan
Të të dua më mundon,
më jep trishtime
Ç’ti bësh, kështu e ka jeta
kështu është jeta ime

Duamë akoma,
bëje ëmbëlsisht
Një vit,një muaj, një orë…
t’përhumbur përjetësisht

Vetëm një fluturim

ajo:    Kur ndërmend kaloj ç’kam jetuar,
ato ç’më kanë dhënë, ato që më kanë marrë
Mund të them që hesapi është i qëruar
mund të them që jetës, i kam borxhe pa larë

ai:     Ndonjë të gërvishtur dhe unë, kam marrë në zemrën time
mes gjembaçëve të vuajtjeve të mija kur kaloja
ajo:   Më mirë të të ngelet peng  apo të qash, është dilema ime
Por të them se ashtu si më parë, gjithçka do riprovoja

SOLO UN VOLO (Ornella Vanoni, Eros Ramazzotti)
http://www.youtube.com/watch?v=OEQPV1A6mfg&feature=player_embedded

<Ornella>
Quando penso a quello che ho vissuto io,
alle cose che mi han dato, alle cose che mi han tolto,
Posso dire già che torna il conto mio,
posso dire che perciò alla vita devo molto

<Eros>
Qualche graffio sopra il cuore me lo sono fatto anch’io,
camminando nei roveti dei tormenti miei

<Ornella>
Meglio avere dei rimorsi o dei rimpianti è un dubbio mio,
ma ti dico che alla fine tutto quanto rifarei

<Eros>
Se la vita è solo un volo che passa e va,
so che lo vissuta almeno, so che l’ho vissuta in pieno.

<Ornella>
Poi non so se in fondo capita pure a te
che ti manchi ancor qualcosa anche se non sai cos’è

<Ornella e Eros>
Forse un sogno che è rimasto la dov’è
e comunque sia altro cielo c’è

<Eros>
Quando penso a quello che ho vissuto io,
e a dove mi han portato, le mie scorrerie d’amore

<Ornella>
Imparando a riconoscere così,
un’ insolita emozione da un normale batticuore

<Eros>
Ho raccolto fiori rotti dalla grandine però dopo quanti temporali non saprei,

<Onella>
Ma li ho ripiantati tutti, non mi sono arresa,
no perché almeno uno rallegrasse i giorni miei

<Eros>
Se la vita è solo un volo che passa e va,
so che lo vissuta almeno, so che l’ho vissuta in pieno

<Ornella>
poi non so se in fondo capita pure a te

<Ornella e Eros>
che ti manchi ancor qualcosa, che ti manchi ancor qualcosa
come a te..

<Eros>
poi non so se in fondo capita pure a te

<Ornella>
che ti manchi ancor qualcosa che ti manchi ancor qualcosa

<Ornella e Eros>
Forse un sogno che è rimasto la dov’è
e comunque sia altro cielo c’è..
altro cielo c’è…

Përkthim

Sërish poezitë e Edit!
Në fakt, poezitë e tij këtë herë janë në italisht, por mua më pëlqyen t’i lexoja kështu në shqip…

As që e vë në dyshim,
Të shqyesh fletë
T’i djegësh
Të ulërasësh dhimbjen
qiellit, të njerëzve
do jetë e paevitueshme
Nuk mund të vazhdojmë
Të shpresojmë që veshët
Shurdhë të injorancës
Mund një ditë të dëgjojnë
prej kushedi ç’mrekullie.

Non dubito,
Strappare pagine
Bruciarle
Urlare la rabbia
al cielo, degli uomini
Sia inevitabile
Non si può continuare
A sperare che le orecchie
Sordi dell’ignoranza
Possano un dì ascoltare
Per chissà quale miracolo

***

Bota vrapon e shpejtë
Përpara syve të voglushëve
Ku janë lojërat
Shokët
Arat me grurë
Një botë që shkërmoqet
E pastaj një rrëke
Prej të rriturish të trembur
Në udhët e panjohura
Të një bote në agoni
Të ëndërruar në netët e pagjumë
Një botë prej xhamash të kristaltë
Që na jepet
Vetëm që të shfaqemi

Il mondo corre veloce
Davanti ad occhi di fanciulli
Dove sono i giochi
I compagni
I campi di grano
Un mondo si sgretola
E poi una fiumana
Di adulti impauriti
Nelle vie sconosciute
D’un mondo agognato
Sognato nelle notti insonni
Un mondo di vetro cristallo
Che si concede solo
Per apparizioni

Luiza që jep informacion

 Një ide sa gjeniale aq edhe banale për sa e thjeshtë që është, ideja që Polizia di Stato (policia italiane) ka filluar të vërë në zbatim që prej ditës së sotme.
Të gjithë utentët e Windows Live Messenger të Microsoft-it, mund të shtojnë tek lista e kontakteve të tyre edhe Lizën.
Liza ka aspektin e një gruaje police që është e gatëshme të japë në chat të gjitha informacionet e nevojshme, në mënyrë të thjeshtë dhe mjaft të  shpejtë, përsa i përket pashaportave.
Për të pyetur Lizën mjafton që të futeni në Mesenger dhe të shtoni në listën e kontakteve tuaja adresën e saj: agente.lisa@poliziadistato.it.

Pasi shtoni Lizën tek “miqtë” tuaj mund të flisni me të në çdo orë të ditës dhe të natës dhe të merrni informacionet që ju nevoiten. Mund të merrni përgjigje për mënyrat me të cilën mund të merrni pashaportën dhe dokumentet e nevojshme që duhet të paraqisni për ta marrë apo rinovuar atë.

Liza në fakt është një Bot (shkurtim i fjalës Robot): një bashkbisedues virtual që bashkvepron me personat realë me një gjuhë pak a shumë natyrale. Gjithashtu, ajo nuk ju përgjigjet pyetjeve direkte, por vetëm atyre që mund të zgjedhësh në listën që ajo ju sygjeron, gjë që, sipas Policisë, arrin të japë të gjitha spjegimet e mundëshme dhe të nevojshme për të sqaruar ç’do paqartësi.

p.s: Tek lexoja këtë lajm, duke patur parasysh periudhën e paisjes me pashaportat e reja në Shqipëri, do të kisha qejf që të kishte edhe një Liza shqiptare që të mund të merrnim informacionet e nevojshme… informacione që, për eksperiencë personale, me sa munda që të shikoja tek faqja e internetit të Ambasadës Shqiptare në Itali, nuk mund të të sqarojnë komplet (dhe të marrësh rrugën për Janinë dy herë… sepse herën e parë është e pamundur që të DISH se ç’duhet të bësh, është vërtet e rëndë për dikë që edhe kur punon nuk arrin deri në fund të muajit, e jo më të humbasë kohën vetëm për mungesë informacionesh… ndërkohë që informacionet mund të përgatiten një herë e përgjithmonë duke “stërvitur” një Luizë shqiptare.