Luani

Një bari gjeti një këlysh luani që s’dihej se si kishte arritur nga xhungla deri në livadhin ku kulloste delet e tija. E mori dhe e ushqeu me qumësht në stanin e tij.
Me kalimin e kohës, këlyshi rritej dhe bëhej gjithnjë dhe më i madh, dhe meqë qe rritur mes deleve, luante dhe hante bar po ashtu, duke e konsideruar vehten të njëjtë me to.

Rritej e shikonte që kishte diçka që nuk shkonte. Duke qënë më i madh në trup, me atë qime të ndryshme nga ajo e simotrave, e konsideronte vehten si të mangët … si diçka difektoze në harmoninë e vathës në të cilën rronin të gjitha delet, dhe për këtë bënte çmos që të bënte gjithçka si ato, duke u përpjekur që të mos rrezikonte motrat me peshën dhe forcën (difektin) e tij.

Papritur, një ditë nga xhungla doli një luan që filloi të vraponte në drejtim të tufës që po shullohej në diell. Delet të tmerruara filluan të shpërndaheshin nga të gjitha anët… dhe bashkë me to, vraponte i tmerruar dhe luani i rritur mes tyre.

I çuditur, luani i xhunglës, duke e parë të tmerruar tjetrin, i afrohet dhe i thotë:
– “Po ti ç’dreqin ke që vrapon i tmerruar?”
– ” Unë jam një dele e pambrojtur, prandaj të lutem mos më ha”- foli duke u përgjëruar luani i rritur me delet.

– ” Po ti nuk je dele; eja me mua.” Dhe e çoi pranë një pellgu me ujë dhe i tha:
– “Shiko me kujdes”

– ” Uaaaa, po unë qënkam njëlloj me ty, unë nuk jam dele!”, foli i habitur luani.
– ” E shikon që je si unë??? Prandaj boll më bëre si dele, dhe hungërri kështu “, foli luani i xhunglës dhe hungërriu sa u drodh gjithçka përrreth.

Në fillim si i drojtur, por më pas, me po aq forcë hungërriu dhe luani i vathës, duke falenderuar luanin tjetër që i tregoi se kush ishte.

– ” Unë s’bëra gjë tjetër, përveç se të dimostrova se kush je në të vërtetë. Edhe më parë se unë të vija nga xhungla ti ishe një luan… sepse ke lindur luan.”